Hoihoi daar ben ik weer!

En ik was nog niet klaar met mijn verhaal.

Vandaag hebben we alweer fijn de hele ochtend besteed aan mijn favoriete bezigheid: de was. En nu mag ik lekker mijn blog schrijven. Topdag vandaag. Toch is het hier wel erg leuk hoor!!

Ons visum verliep dinsdag de 22^e en daar waren wij niet blij mee, want wij dachten er toch echt een voor 3 maanden in plaats van 2 te hebben gekocht. Wat nog iets rotter was, was dat we pas zaterdag hadden gepland de grens over te gaan en we dus vier dagen illegaal in Ghana waren. Gelukkig hadden we een ‘connectie' bij de immigratiedienst dus vol goede moed gingen wij naar de grens tussen Ghana en Togo. Helaas had deze connectie besloten het te laten afweten, waardoor we een uurtje of twee zwaar gefrustreerd op het strand hebben gezeten(de grens is letterlijk: aan het strand). Het werd nog erger toen er een zwervermevrouwtje naast ons kwam zitten, die een leeg rijstzakje aan het uitlikken was, waardoor we ons zo schuldig voelden over ons brood met pindakaas, dat we dat maar aan haar hebben gegeven. Gefrustreerd op het strand zitten bleek niet echt bevorderlijk voor de situatie en dus zijn we op den duur maar gewoon(topactrices dat we zijn) blij het immigratiekantoortje ingelopen en gedaan alsof we van niets wisten. Zwaar geshockeerd dat ons visum was verlopen was, hebben we toen als boete zo'n 20 euro betaald, dus onze stress was enigszins overdreven geweest. Maar goed we waren in Togo!!

Heel erg leuk om iedereen weer terug te zien! Ook heel leuk om de Bice en de kindjes daar weer te zien, die allemaal ‘ Tata Esra' nog herkenden. We hadden eigenlijk gepland om na drie dagen al weer weg te gaan, maar we kregen het simpelweg niet meer voor elkaar om Ghana in te komen. Ze wilden ons niet meer:(:P. Echt alles ging fout: we konden geen visum aan de grens krijgen(later bleek sowieso niet, omdat we niet in Togo woonden. Erg fijn dat de immigratiedienst in Kumasi had gezegd dat we juist dat moesten doen ). De Ghanese ambassade ging vroeg dicht en werkte totaal niet mee. Behoorlijk vergelijkbaar met de Ghanese ambassade in Nederland, werden we begroet door een schreeuwende mevrouw. Terwijl we absoluut het uiterste van onze zelfbeheersing vroegen, hebben we toen, zoals bij Ghanese officials moet, heel lief en slijmerig de papieren tot twee keer toe opnieuw ingevuld terwijl de mevrouw onverminderd snauwerig en geïrriteerd deed, maarr.... Ze heeft ons wel, voor deze ene keer, geholpen. Toen we eindelijk, na een week, echt wilde vertrekken hield de auto er mee op, waardoor we vijf uur, in the middle of nowhere, onder een mangoboom hebben gezeten. Kim en ik begonnen serieus te geloven dat dit een teken van god was dat we in Togo moesten blijven(zeker gezien de omstandigheden in buurland Ivoorkust) en we waren gewoon bang uiteindelijk ook echt de grens over te gaan. Zo ver zijn we dus na 2.5 maanden al afgedaald. Fijn, tegen de tijd dat we terug komen gaan we om 4 uur 's nachts met een microfoon de straat op om mensen te bekeren terwijl ze proberen te slapen. Een alledaags verschijnsel hier.

Ondanks alle pech was het toch heel erg leuk! Kim weet nu tenminste ook waar en met wie ik die drie maanden heb geleefd.

We hadden verwacht de twee daaropvolgende weken full-time les te mogen geven, maar afgelopen maandag kregen we te horen dat woensdag de laatste les zou zijn. De vakantie was namelijk vervroegd. Heel jammer, maar die daagjes waren wel echt een succes! Kim en ik hadden maskertjes gemaakt die ze zelf moesten inkleuren en dat vonden ze echt ontzettend leuk. Maar het lesgeven is nu dus(sniksnik) voorgoed afgelopen. Over iets meer dan drie weekjes zijn we alweer thuis! Het gaat wel echt heeeeel snel.

Heel veel liefs aan jullie allemaal thuis!! En nogmaals bedankt voor jullie lieve reacties!